بزار بگم از دردای شهرم ک کوهی عظیمی شدن توی قلبم
دوباره من با اخلاق گندم و قلم و کاغذ و حرفای مغزم
شبیه تو نیستش افکارم نه. این ضربه هاتون منو سرپاتر کرد
ی سرباز بدبختیم ک چک خورد از همه از آینده اش
ی پدریم ک پول نداشت اصلا واسه دوچرخه بچش غرور نداشت اصلا
همش توی دردا سوخت چشم ب برجام دوخت. ولی آخرش زخماشو خودش تنها دوخت
ی جوونیم ک بیکار شده واسه آروم شدنش معتاد سیگار شده
انقدر از همه خورده ک بیمارشده. حتی عشقشم رفت بیخیال شده
دوباره سرم دردگرفت بدتر. قرصام نکرد اثر ک یک درصد
شود باورم ک خودام اثلا هواسش نیست ب من و جداست ازم
همش تو فکرو مغز دررفت. با فکر به فردا همه انگیزم رفت
تونسلی ک درک نشد حتی بدبخت. تر از نسل قبله و فرداشم سخت
جوونیمون رفت لای دردا. همش سخت تر می شد این راها هموار
غما بدتر می شد باعث سرسام. هوا بدتر می شد تو راه فردام
جوونیمون رفت لای دردا. همش سخت تر می شد این راها هموار
غما بدتر می شد باعث سرسام. هوا بدتر می شد تو راه فردام
دوباره حرکاتم از دست در رفت. بی حال و عصبانی از قبل بدتر
کلافه پُر عقده روح سردم. دوباره ضربانم از صد رد کردد
اینا حباباشون پشت هم می شه. نمی ترکه ولی گنده تر می شه
این جوون پر عقده تر می شه. چون دردا بد کنده اونو از ریشه
ساعتا توروزش بیشتر از ساله. هری ثانتم واسش که بیست قدم راهه
بازم فردا رو میره چون در دارو دیده ولی جلو پاش انواع چاه و تحریم و تیغه
نخواستم بگم که پر شدم از حسرت من نگفتم به من چه این کشور منم هست. جوونام اَ دَم چِت. واسه شادی مصرف پَس می کنم همش فکر کی عامل پسرفت هست دوباره عرق و عَلَف وکمیک و ماری و همه رو زدم
تو سرم یه هدف مشخص رفت کشیدم بیرون نشم بدبخت. به سرم زد نرم عقب. این دفتر عوضم کرد. تو تنهایی شدم غرق بعد. همه رو زدم خودم رفتم. تو تنهایی نیستش هیشکی هر شب بدتر دپرس میشی. پول نداری حست پیچید دلت سنگ شود عشقت پیچید مردم دیگه رَحم ندارن. نه به خودی نه غریبه. زخم رو زخمِ هم میزارن. نیستن فکر بقیه . مام شدیم ی ژاپن سرسخت گیرتو ۳ و ۸ دقیقه. بروجلو نکن پسرفت این زندگی تَش همینه. اینا بودش همش حقیقت. ایهام منو قوی تر می کرد ایران شده واسم عزیزتر خودام اومد آخر سر پیشم
جوونیمون رفت لای دردا. همش سخت تر می شد این راها هموار
غما بدتر می شد باعث سرسام. هوا بدتر می شد تو راه فردام
نظر خود را بنویسید